Norðlensk fegurð

Síðastliðinn föstudag fór ég í ferðalag norður í land. Ég fæ alltaf sérstaka tilfinningu í sálina þegar ég keyri yfir Holtavörðuheiðina og við blastir Norðurland. Ég var með rólegra móti og ákvað að sinna því markmiði mínu sem er að ná að spila alla golfvelli landsins. Ég spilaði Vatnahverfisvöll við Blönduós og þá á ég eftir fjóra velli sem ég veit um ,en það er Háagerðisvöllur við Skagaströnd, Geysir við Gullfoss, Hólmavíkurvöllur og völlur sem er nýr við Grenivík. Vatnahverfisvöllur er afar skemmtilegur völlur og ráðlegg ég öllum golfurum að kíkja þarna fyrir hornið og eyða ca. tveimur tímum í að spila hann. Eftir 43 högg og 19 punkta sem er ágætt skor á 9 holur hjá mér var brunað í Reynihlíð. Þar gisti ég í einbýlishúsi upp á 170 m2 sem Landsvirkjun á og leigir út til starfsmanna sinna.  Á laugardagsmorgun var ég í letikasti fram að hádegi og hafði bara gott af því eftir mikið annríki að undanförnu.

Eftir hádegið fórum við til Húsavíkur, skoðuðum mannlífið, höfnina, Reðasafnið og Húsavíkurkirkju. Þaðan var stefnt á Katlavöll rétt utan við plássið  og spilaðar níu holur. Sá völlur er einstakur að því leyti að ein brautin , sú þriðja, heitir "Kolbrún". Það er par 3 braut en ég fór hana á 7 höggum. Maður er náttúrulega ekki alveg í lagi.

 Það er stórkostlega fallegt að horfa yfir völlinn og mér er sagt að yfir berjatímann lengist spilatíminn heilmikið þar sem menn fara að tína upp í sig berin.  

Ekki spillir nú fyrir ef maður er í góðum félagskap við þessa yndislegu iðju :)

Manstu ekki eftir mér

Ég fór í bíltúr í blíðunni um daginn, austur í Kirkjubæjarklaustur, til fundar við 99 ára gamlan mann. Hann býr að vistheimilinu þar í 30 m2 herbergi og hefur ákveðið, að eigin sögn, að vera ánægður með það. Þegar þangað var komið vildi sá gamli ólmur sýna mér Lómagnúp og Skaftafell. Það var auðvitað stórkostlegt allt saman eins og menn vita. Það sem mér þótti þó bæði skemmtilegt, fallegt og stórmerkilegt var að hann vildi að við færum eftir einkavegi að húsi þar í grennd. Hann mundi eftir ábúendum enda bæði ern og minnugur þessi maður. "Geturðu farið og spurt hvað hún hét sú sem bjó hér áður"sagði hann þegar við vorum stoppuð í hlaðinu beint fyrir framan bæjardyrnar. Ég gerði það og kom með þessar upplýsingar auk þess sem ég sagði hvað hún héti sú sem varð fyrir svörum. " Það er hún " sagði hann "er hún hér enn? " Ég sótti konuna og sagði hvernig kyns væri. Hún kom með mér að bílnum þar sem karlinn sat. "Manstu ekki eftir mér, Bjarni" sagð'ann og rétti henni höndina. Nei það gerði hún ekki. Hann var aldeilis hlessa yfir þessum ósköpum. Á leiðinni til baka spurði ég hversu langt væri síðan fundum þeirra bar saman síðast. Það voru þá ca 56 ár. Konan rekur gistiheimili og er enn í fullu fjöri og ekki farin að lifa í fortíðinni. Ég hugsaði mitt á leiðinni heim og held að karlmenn séu alveg ótrúlega uppteknir af sjálfum sér og sinni upplifun á hlutunum. Konur eru meira að keyra á nútíðina og leggja fortíðina til hliðar enda hefur hún engan tilgang fyrr en í dauðanum. Leiðin heim var lengri en venjulega þar sem ég þurfti að taka aukakrók, 90 km, þar sem verið var að laga brúna yfir Rangá. Þetta var því nokkuð þokkalegur skreppur á einni dagstund. 

Forsjárhyggja dauðans

Ég hef, þrátt fyrir mikla ást á nágrannalöndum okkar Íslendinga, verið alfarið á móti inngöngu Íslands í Evrópusambandið. Ég hef ekki séð tilganginn með því alveg burtséð frá því hvað við þurfum að gefa eftir í staðinn. 

Ég hef haft trú á að þjóðin muni rétta af sinn efnahagshalla og ná sáttum um framhaldið við stórskulduga einstaklinga sem og fjármagnseigendur. Ég hef alltaf talið að atvinnurekendur og launþegar ættu sameiginlegra hagsmuna að gæta og myndu sjá um að leita jafnvægis í þeirri baráttu þannig að sem flestir væru sáttir. Það þurfa hinsvegar að vera stjórnendur sem hugsa um hag viðkomandi aðila en ekki sinn pólitíska metnað sem leiða þessar fylkingar.

Í mínum huga eru þau ríki sem eru í EU mikil regluríki. Allt skal vera eftir ákveðnum staðli og reglum. Hjólastólalyftur til dæmis eiga að taka ákveðin mörg kíló samkvæmt Evrópustaðli sem er langtum minna en alþjóðastaðallinn krefst. Fólk sem er með þunga stóla og sjálft þungt getur því lent í vandræðum og þá er ekkert um að ræða að kvarta yfir að lyftustóllinn taki ekki nóg. 

Forsjárhyggja dauðans alla leið með tilheyrandi leiðindum. Það er svipað og það að komast aldrei undan verndandi móðurhendinni með föðurhöndina, refsiglaða, blikandi á lofti. Allt er bannað eða leyft með ákveðnum skilyrðum og yfirvofandi refsingum.

Boð og bönn, í of miklu magni, slæva eðlislæga skynsemi og hótanir um refsingar eru ekki líklegar til að virka.

Öxlum ábyrgð og gerum hlutina sjálf.

Brúðkaupið

Ég er nú stödd í Stockholm á árlegum stjórnarfundi NHF -Nordiska Handikappförbundet- Bandalagi fatlaðra á Norðurlöndum. Það er bæði erfitt og skemmtilegt en þó fyrst of fremst fróðlegt.

Við vorum að skipuleggja ráðstefnu sem á að halda í september heima á Íslandi og ég var búin að óska eftir þátttöku Árna Páls Árnasonar félagsmálaráðherra og fleiri fyrirlesara áður en ég fór að heiman. Þá var ráðherrann í útlöndum og ekki hægt að fá svar hjá honum.

 Ég hringdi í ráðuneytið í lok fundar, þegar verið var að ákveða tíma, spurði um þátttökuna og gaf bara smá umhugsunarfrest því ráðherra var í símanum. Síðan hringdi ritarinn með "já" nokkrum mínútum seinna. Þeir ætluðu ekki að trúa mér fundarmenn en ég var afar ánægð með ráðherrann sem ætlar að splæsa laugardagstíma á okkur.

Annars er frábært að vera hér í minni uppáhaldsborg, nema umferðin. Fólk þyrpist til borgarinnar til að vera við brúðkaup Viktoríu prinsessu og einkaþjálfarans á morgun. Ég er að hugsa um að bregða mér hér fyrir hornið á  Nordic Sea hótelinu og reyna að grípa brúðarvöndinn en það er talið áhrifaríkt. 

Brno-kunnátta kynslóðanna

Ég er nú stödd í borginni Brno í Czeck Republic, í verkefnavinnu á vegum Evrópusambandsins. Það er búið að vera yndislegt að vinna með því fólki sem vinnur í þessu verkefni en nú er komið að leiðarlokum. Það er einn af kostunum við að vera í EES að geta nýtt sér aðgang að Menntastefnu Evrópusambandsins, sótt og miðlað þekkingu og myndað tengsl við  reynslumiklar vinaþjóðir.

Það er alltaf gaman að koma á nýja staði og sjá hvernig lífið gengur fyrir sig. Ég velti því alltaf fyrir mér þegar ég kem í svona fjölmenni, og eins á afar fámenna staði, hvernig lífið gangi fyrir sig og hvort fólk sé hamingjusamt.

Hér í Brno er allt frekar rólegt að mínu mati en það kann að vera út af árstímanum og eins hinum lamandi hita sem liggur yfir borginni. Sól og 35 ° hiti, logn og moskítóflugur sem eru í meira lagi þetta árið, segja menn hér.

Hótelið er afar þægilegt með nettengingu á hverju herbergi og allt til alls. Mér leist þó ekki á blikuna þegar við komum og það leit út fyrir að lyfturnar á hótelinu væru ekki hjólastólafærar. Af þremur lyftum í móttöku var þó ein sem gat tekið hjólastól en það mátti ekki muna fingurbreidd og það var bara léttur stóll en ekki rafmagnsstóll sem um ræðir.

Hér býr hálf milljón manna og þó fólkið sé þægilegt þá virkar það ekki þannig á mig að það sé hamingjusamt. Það leiðir hugann að því hvernig útlendingar upplifi Íslendinga og þá sérstaklega Reykvíkinga nú til dags. Ég verð þó að viðurkenna að ég vildi heldur búa þar heldur en í Brno en það er bara út af veður- og flugnafari.

Kópavogur hinsvegar er staðurinn þar sem allt er að gerast og gleði skín úr hvers manns fasi -eða þannig :))

Æ ég er svo gömul

Í morgun fór ég í golf fyrir allar aldir og tók níu holur á Mýrinni. Það er nú orðið þannig að það er ekki nóg að mæta kl 6,30 til að vera öruggur með rástíma. Það voru þegar nokkur holl byrjuð að spila. Það má segja að það sem var svo gott og öruggt í fyrra sé það ekki lengur. Það var golfari á eftir mér og á áttundu braut sá ég að þetta var kona sem ég hitti í fyrrasumar, einmitt á þessum ókristilega golftíma. Ég kallaði til hennar hvort hún vildi ekki slá með mér síðustu brautina í stað þess að bíða eftir að ég kláraði. "Nei blessuð vertu " sagði hún " ég slæ svo stutt, ég er svo gömul". Ég lagði smávegis að henni en hún afþakkaði ákveðin. Hún var komin á teiginn þegar ég var búin að slá á níundu svo ég spurði hvað hún væri þá gömul. Hún brosti breitt og sagði " ég er nú 82 ára í dag" Það var mikið hóað og hæað yfir þessu og ég kyssti hana á vangann. Ég hældi henni í hástert bæði fyrir hvað hún væri ungleg og ekki síður hve dugleg hún væri að spila golf ennþá og það eldsnemma dags. Hún sagðist bara hafa þennan tíma því það væri svo mikið að gera hjá henni. Maðurinn væri orðinn lélegur og hún sæi um allt í kringum þau og þeirra líf. Þetta var yndisleg upplifun og óvenjuleg á golfvellinum. Það má fullyrða að lífið sé margbrotið og manneskjurnar elskulegar. Ég hef hugsað með hlýhug til þessarar elskulegu konu í allan dag og vona að hún hafi fundið það og notið dagsins.   

Sumarnótt

Í gærkvöld hitti ég fólk sem ég hef unnið með í Evrópuverkefni á vegum Menntastefnu Evrópusambandsins  en þau eru hér í heimsókn. Þau voru mest undrandi á birtunni. Að það skyldi vera bjart og klukkan orðin ellefu um kvöld. Þvílíkt og annað eins sagði konan og hló. Við áttum skemmtilega stund á Café Milano og töluðum um síðasta fund okkar sem var í nágrenni Mílan á Ítalíu. Þó þessi verkefni séu mest ferðalög og skriffinnska þá er alltaf eitthvað sem hvert verkefni skilur eftir sig. Aukinn skilningur á ólíkri menningu og mismunandi hefðir í hverju landi. Þau voru búin að heimsækja Stokkseyri og fá sér humar þar en ekki var búið að opna Draugahúsið þannig að þau misstu af þeirri skemmtan sem enginn ætti að gera. Við munum síðan hittast aftur í Vín um miðjan mánuðinn og fara saman til Brno í Tékklandi. Það verður örugglega gaman að koma þangað þó ekki sé þar björt sumarnóttin.