Verksvit

Ég tel að konur hafi ótrúlega gott verksvit. Hér er ein gömul saga um eina slíka:

Gömul kínversk kona átti tvo leirpotta sem hún hengdi á sitthvorn endann á langri stöng sem hún bar á öxlum sínum. Á hverjum degi sótti hún vatn langa leið í uppsprettu fjarri heimilinu.

Annar potturinn var sprunginn eftir endilöngu og var því aðeins hálffullur þegar heim kom. Hinn potturinn var fullkominn og skilaði sér alltaf fullur af vatni eftir þessa löngu leið heim að húsinu. Svona gekk þetta í tvo ár, daglega gekk gamla konan með pottana að uppsprettunni og daglega kom hún heim með aðeins einn og hálfan pott af vatni.

Auðvitað var fullkomni potturinn ánægður með sína frammistöðu en sprungni potturinn skammaðist sín og leið mjög illa þar sem frammistaða hans var aðeins til hálfs við það sem hann var skapaður til að gera.

Eftir tveggja ára vinnu talaði hann til konunnar við uppsprettuna. "Ég skammast mín fyrir frammistöðu mína, vegna sprungunnar á hlið minni lekur helmingurinn af vatninu burt á leiðinni heim. Þú ættir að henda mér og fá þér nýjan pott.,,

Gamla konan brosti, "Hefur þú tekið eftir að þín hlið við götuna er blómum skreytt á meðan engin blóm vaxa hinum megin götunnar? Það er vegna þess að ég hef alltaf vitað af þessum galla þínum og þess vegna sáði ég fræjum á þinni hlið götunnar og á hverjum degi þegar við göngum heim
vökvar þú blómin mín. Ég hef um árabil getað týnt þessi fallegu blóm og skreytt heimili mitt með þeim. Af því að þú ert eins og þú ert þá hef ég fengið að njóta fegurðar blómanna.

******** end of story*********

Sama má segja um okkur manneskjurnar, enginn er gallalaus. En það eru gallarnir og sprungurnar sem gera okkur hvert og eitt sérstök. Þess vegna er svo spennandi að kynnast og eyða ævinni saman. Við þurfum bara að læra að taka hverri manneskju eins og hún er og sjá jákvæðu hliðarnar hvert á öðru.

Ljótu hálfvitarnir og góðverkin

Í fyrrakvöld fór ég í Halaleikhúsið á frumsýningu á leikritinu Góðverkin kalla eftir Ármann Guðmundsson, Sævar Sigurgeirsson og Þorgeir Tryggvason. Þetta er gamanleikrit um lífið á Gjaldeyri við Ystunöf í leikstjórn Odds Bjarna Þorkelssonar og Margrétar Sverrisdóttur sem bæði eru margreynd, bæði sem leikarar og leikstjórnendur.

Mér fannst rennslið í uppfærslunni frábært og hiklaust enda fannst mér ég nýkomin þegar leiksýningu var lokið en samt búin að skemmta mér í langan tíma. Leikmyndin flott og passandi efninu. Þetta efni hentar sérstaklega vel fyrir þá sem búið hafa í sjávarþorpum og á minni stöðum úti á landi en annars bara öllum sem hafa minnsta vott af kímnigáfu.

Ég er farin að halda mikið upp á suma leikara Halaleikhópsins. Í þessu verki fannst mér Árni Salómonsson fara á kostum enda hlutverkið vítt og bauð upp á góða möguleika fyrir hæfileikaríkan leikara. Ég verð þó að hæla líka Sóley Björk sem lék drykkfelda þorpskerlingu ótrúlega sannfærandi og Daníel Þórhallssyni sem lék frekar sauðskan lögfræðing en auk leiktúlkunar hefur hann afar góða framsögn. Gunnar Gunnarsson sem lék Jónas (allra Jónasa) er bara alltaf góður sama hvaða hlutverk hann fær. Þetta var frábær skemmtun. Allir léku af innlifun og gáfu mikið af sér enda leikstjórnin greinilega góð. Hlátrasköll annarra gesta voru til marks um að ég var ekki ein um að skemmta mér.

Í fyrra sýndi Halaleikhópurinn stórleik í dramatísku verki, Sjöundá( Ágústa Skúladóttir lstj), eftir Svartfugli Gunnars Gunnarssonar og fór á kostum. Þar áður var það Gaukshreiðrið ( Guðjón Sigvaldason lstj ) en sú sýning var kosin athyglisverðasta áhugaleiksýningin 2007-8 og þá fengu þau Kærleikskúluna sem eru hvatningarverðlaun frá Styrktarfélagi lamaðra og fatlaðra.

Sjáið endilega þessa sýningu. Hún er ótrúlega fyndin. Það mun enginn sjá eftir því enda efnið og andinn lýsandi dæmi um "kostuleg vinnubrögð Ljótu hálfvitanna".