Særún Stefánsdóttir- minning

 

Særún Stefánsdóttir frá Raufarhöfn er látin. Útför hennar var gerð frá Bústaðakirkju 16. maí kl 13:00. Særún fæddist á Raufarhöfn 26.6. 1952 og ólst þar upp , en lést þann 26.4. s.l. á Landspítalanum.
Hún lætur eftir sig einn son, Stefán Jan Sverrisson, viðskiptastjóra hjá Símanum. Unnusta hans er Halla María Þorsteinsdóttir. Foreldrar hennar voru Kristjana Ósk Kristinsdóttir fiskverkakona og húsmóðir frá Hafnarfirði f. 03.06.1921 og Stefán Magnússon frá Skinnalóni á Melrakkasléttu f. 17.11.1924. Þau eru bæði látin. Systkini hennar eru: Kolbrún Stefánsdóttir framkvæmdastjóri Heyrnarhjálpar, dætur Birgitta og Brimrún Björgólfsdætur. Guðrún Stefánsdóttir starfsmaður hjá Tekjuvernd, börn Eva og Daníel Benediktsbörn, sambýlismaður er Guðni Walderhaug byggingaverkfræðingur. Magnús Stefánsson, framkvæmdastjóri og fræðslufulltrúi Marita-fræðslunnar á Íslandi og ráðgjafi. Kona hans er Kristín Rúnarsdóttir lífstílsráðgjafi og grunnskólakennari. Dætur Magnúsar og Erlu S. Ragnarsdóttur eru Milla Ósk og Vala Rún.

Það er ómögulegt að minnast Særúnar án þess að hugsa til æsku- og uppvaxtarára okkar á Raufarhöfn.  Hún ólst upp í ærslum og gleði eins og við langflest á Raufarhöfn.  Heilu kvöldin voru krakkar í slagbolta og í ýmsum útileikjum. Einnig voru baráttuleikir milli hverfa stundaðir og farið í kríueggjaleit og til berja.

Við vorum fjögur systkinin. Særún var fjörugur krakki og fór töluvert fyrir henni  er hún komst á legg. Hún var athafnasöm og  voguð. Hún var oft prílandi upp á húsþök í hverfinu og á hættuslóðum í kringum verksmiðjuhúsin og  í mjölhúsinu. 
Hún var prílandi í Höfðanum og hjólandi um allar bryggjur. Frjáls og hláturmild. 
Þá hirti hún lítt um hróp mömmu, boð eða bönn. 
Á okkar æskuheimili var mikið um söng og hún mjög söngelsk. Hún var lengi  í hljómsveit með pabba og seinna með yngri systkinum sínum og frændum. Sú hljómsveitin hét Jenný og var nokkuð vinsæl með þær tvær systur sem söngkonur og starfaði í nokkur ár.

Seinna fluttu þau svo suður til Reykjavíkur, systkini mín og systursonur og var það mikil eftirsjá fyrir mig sem sat eftir vængbrotin að segja má.  Seinna lærðu þær báðar, Guðrún og Særún, söng hjá Margréti Bóasdóttur og voru um hríð í Langholtskórnum. Á þeim árum  vann hún hjá Verkfræðistofu Sigríðar Zoega og undi vel hag sínum.  Seinna  vann hún  hjá Alþýðublaðinu sem setjari í mörg ár.  Hún keypti sér íbúð og bjó sér og syni sínum þar heimili. Hjá henni var alltaf auðsótt gisting og hún var afar umhyggjusöm gagnvart sínum ættingjum.

Síðan liðu árin og Stefán Jan flutti nánast til Raufarhafnar til ömmu sinnar og afa í Brún 14 ára gamall. Særún var áfram fyrir sunnan og fór þá að bera á heilsubresti hjá henni. Hún bar sig ávallt vel en var þó alltaf meira og minna undir læknishendi  og barðist við ýmsa sjúkdóma. Þar kom að hún gat ekki stundað vinnu lengur. 
Hún flutti þá heim til Raufarhafnar. Þá tókust kynni með henni og Róberti Þorlákssyni og bjuggu þau saman í tíu ár. Á þeim árum náðu þær vel saman hún og Angela Ragnarsdóttir sem nú er látin og sungu þær mikið saman. Það gaf Særúnu  mikið og var það því mikið áfall er Angela lést og þá lá leiðin aftur suður á bóginn.

Særún var mjög elsk að móður okkar, sérstaklega  ljúf, blíð og umhyggjusöm og stóð við hlið hennar í blíðu og stríðu. Þegar hún veiktist flutti Særún aftur heim og sá um heimili fyrir pabba eftir að mamma varð að fara á hjúkrunarheimilið á Þórshöfn og heimsótti Særún hana eins oft og hún gat. Hún tók svo við heimili þeirra eftir þeirra dag.

Hún kom að stofnun  Raufarhafnarfélagsins enda alltaf með hugann við þann stað.

Þar sem liggja þínar rætur,
þinn er himinn, land og dröfn.
Alla daga og allar nætur
er yndislegt á Raufarhöfn. 

þessi vísa úr ljóði Aðalsteins Gíslasonar lýsa hennar viðhorfi til staðarins vel.

Hún er nú farinn í enn eitt ferðalagið og nú á vit  alheimsvitundar og almættisins.

Hún er nú umvafin englum. 
   
Sorgar og saknaðarkveðja frá stóru systir 
Kolbrún Stefánsdóttir