Íslenskan.

 Ég hef verið að velta því fyrir mér hvað þurfi að gera til að fá útlendinga til að læra íslensku. Ég starfaði sem forstöðumaður fræðslusjóðs fyrir ófaglært verkafólk í rúmt ár og það kom varla fyrir þegar að erlenda verkafólkið, sem var búið að sitja 50 tíma námskeið í íslensku, kom til að innheimta styrkinn sinn, að það treysti sér til að tjá sig við mig á ástkæra ylhýra málinu. Hvorki heilsa né kveðja eða þakka fyrir sig. Þó var það elskulegt og þakklátt. Mér fannst því fé sem fór í þetta nám illa varið, satt best að segja og tel að svo sé enn í dag. Ég spyr mig að því hversvegna þurfi að fara í gegnum menntakerfið með þessa kennslu. Ef ég t.d. flytti tímabundið til Svíþjóðar, sem mig langar til að gera, myndi ég endilega vilja læra sænsku og helst af þeim sem ég umgengist í vinnunni eða vinum sem ég eignaðist eða fólki sem ég þekkti. Ég get alveg séð það fyrir mér að fólk sem kemur til landsins og vill læra íslensku, geti bara tilnefnt sinn trúnaðarmann sem muni sjá um að kenna því og svo fær sá aðili greitt fyrir það þegar útlendingurinn er orðinn það góður í málinu að hann getur farið í stöðupróf. Það mætti setja á þetta tímamörk t.d. eitt ár. Þetta gæti skapað góðan vinskap á milli Íslendingsins og innflytjandans. Þetta stuðlar líklega að því að Íslendingar fara að líta á sitt tungumál öðrum augum og meta það meira. Í dag greiðir ríkið cirka 50 þúsund vegna þessara námskeiða til þeirra sem halda þau. Ég er viss um að einhverjir eru til í að taka að sér að kenna viðkomandi mun meira í málinu en þeir læra á umræddum námskeiðum. Síðar getur innflytjandinn ef hann vill farið í nám í íslensku og haft mikið gagn af því þegar hann er farinn að skilja og tala málið. Þá getur hann nýtt þann rétt sem hann á hjá stéttarfélagi sínu sem í umræddum sjóði fyrnist eftir árið nema í einstaka tilfellum. Þessi aðferð myndi líka vinna gegn einangrun og slá á völd þeirra útlendinga sem hafa lært málið og eru á stundum dóminerandi í grúppum sem innflytjendur mynda gjarnan og eru ekki æskilegar að mínu áliti.