Atvinnuleysi

Í fyrsta skipti í mörg ár fór ég í 1. maí gönguna. Ég fór með minni litlu fjölskyldu, án tengdasona,  og áttum við góða stund saman lengi framan af en síðan tók að rigna og við flúðum heim í skjól. Það var ótrúlega leiðinlegt að hlusta á ræður í þessu góða veðri og lítið var til að gefa fólki nýja von eða auka mönnum bjartsýni. Þó tók steininn út þegar forseti ASÍ hélt sína þrumuræðu og var ekki gott að sjá hvort þar fór baráttumaður fyrir verkalýðinn eða frambjóðandi til þings á vegum Samfylkingarinnar. Ekki þarf að orðlengja það að púað var á hann allan ræðutímann. Það fannst mér benda til þess að það séu fleiri en ég sem telja að ASÍ hafi klikkað í hagsmunagæslu verkafólks þegar þeir beittu sér EKKI fyrir frestun á frjálsri för til landsins 2006. Þá var hægt að sækja um frest til ársins 2011-12. Ef það hefði verið gert hefði ekki verið svona ör vöxtur í öllu okkar athafnalífi og því ekki eins auðvelt að þenja út viðskiptalífið. Þá hefði aukin eftirspurn eftir verkafólki orsakað hærra kaup því til handa. Þannig virkar venjulega ferli markaðsaflanna. Í staðinn var flutt inn vinnuafl og farið með það nánast eins og þræla lengi framan af, landi og þjóð til stórskammar. Nú vandast málið þegar vinnuframboð er minna og þetta aumingja fólk í vandræðum ef það er ekki tekið fram fyrir íslenskt verkafólk, þegar losa þarf sig við starfsmenn. Verkalýðsforingjar bentu á þetta á fundi hjá ASI árið 2006.  Nú eru þeir búnir að fá allan stabbann á sig og ég segi bara verði þeim að góðu. Hver er þeirra þáttur í þessari stöðu sem við sitjum uppi með.

Maður spyr sig.